Αυτή η ρητορική ερώτηση κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό στα online media. Και απαντώ ενα κατηγορηματικό όχι.
Για να φταχτεί μια Google, πρέπει να υπάρχει όραμα του μέλλοντος στον τόπο που θα φτιαχτεί απο τους ίδιους τους ανθρώπους για τη θέση τους στον κόσμο. Στην USA κυρίως αλλά και αλλού στον δυτικό κόσμο υπάρχουν πολλές παράλληλες κοινότητες που οραματίζονται και δουλεύουν γι’ αυτό το μέλλον. Οι κοινότητες αυτές λέγονται είτε συγγραφείς Sci.Fi., κομιξάδες, ή ακόμη και κατασκευαστές διαστημοπλοίων ή και καλά καλά μουσικούς που οραματίζονται νέους δρόμους. Όλες αυτές οι – ας μου επιτραπεί η χρήση της Αγγλικής – futurist subcultures δημιουργούν ένα υπόβαθρο, ένα millieu πάνω στο οποίο χτίζονται googles , facebooks, twitters, RSAs, Scaled Composites etc. etc. κλπ.κλπ. Οχι ότι δεν έχουν προβλήματα προσαρμογής και εκει πέρα αλλά αυτό είναι μελέτη για τους κοινωνιολόγους.
Ένας νέος/νέα λοιπόν που μεγαλώνει/σπουδάζει εκεί οραματίζεται κάτι άλλο, κάτι νέο, κάτι δημιουργικό, ένα νέο σύνορο, ένα ultimate frontier που έλεγαν και στο Star Trek. Ειδικά στις Η.Π.Α. η κουλτούρα τους είναι κατα κόρον βασισμένη στον όρο frontierism δηλαδή στην επέκταση των συνόρων ή όπως θα λέγαμε εμείς στους ακρίτες. Φυσικά αυτό δημιουργεί αποικιοκρατικές διαθέσεις αλλά ταυτόχρονα και μια κουλτούρα με ανοιχτούς, άπλετους ορίζοντες. Οι ορίζοντες δεν είναι εκεί για να μας περιορίσουν, να μα δείξουν ένα απόλυτο όριο πέρα απο το οποίο δεν μπορούμε να πάμε, όπως ας πούμε το κλέος της Αρχαίας Ελλάδας. Οι ορίζοντες , τα σύνορα, είναι εκεί ως πρόκληση για να τους κατακτήσουμε και να πάμε πιο πέρα, πιο μακριά ακόμα. Είναι εκεί για να βρούμε το επόμενο σκαλοπάτι των δυνατοτήτων μας.
Ας ψάξει κάποιος να μου το βρεί αυτό εδω πέρα στην Ελλάδα. Ποιο είναι το μέλλον που οραματιζόμαστε για τα παιδιά μας ? Οραματιζόμαστε οποιοδήποτε μέλλον ή τελικά είμαστε λειψανολάτρες εμείς αυτοί που μένουμε πίσω? Εαν φαίνομαι πως είμαι λίγο απαισιόδοξος αναλογιστείτε την αγαπημένη αττάκα του μακαρίτη του παπά , πως τον έλεγαν, αποκαλούσε τους πάντες μη νεο-μεσαιωνιστές “ευρωλιγούρηδες”…
Manage Not, Engage! 
“The Final Frontier” απο star trek αλλά καλά το πας…. Πέφτω και παίρνω για άλλη μια φορά έστω και αν ακουστεί πολύ λαικίστικο… Άλλοι ψάχνουν το μέλλον της Ελλάδας στο παρελθόν που είναι πολύ λάθος και άλλοι το ψάχνουν στο μέλλον/παρελθόν των άλλων χωρών που είναι ακόμα χειρότερο… Νομίζω οτι απλώς δεν έχουμε ταυτότητα πλέον. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Είναι πιο σημαντικά τα ασήμαντα. Γιατί έτσι μάθαμε ή μας μάθανε.
Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Και μυαλό δεν βάζουμε. Γιατί είμαστε βολεψάκιδες. Για αυτό και φτάνουμε 30 για να φύγουμε απο το σπίτι, γι’ αυτό ψάχνουμε μια θέση στο δημόσιο, γι’ αυτό έχουμε όλους αυτούς τους λιγούρηδες να μας κυβερνάνε. Είμαστε αξιοι της τύχης μας. Λειψανολάτρεις δεν λες τίποτα. Ο “Μεγάλη Ελλάδα” το πιο σύντομο ανέκδοτο της Ιστορίας παγκοσμίως. Έχουμε μπαστακωθεί τόσο πολύ στην πλάτη των προγόνων μας που φοβάμαι οτι μια μέρα θα ξυπνήσω και θα δώ τον Περικλή να σιχτηρίζει στο MEGA σε πρωινάδικο για την κατάντια μας. Πίσω – Μπρός που έλεγε και ο βιζαντιοτέτοιος…. Εμείς σώνει και καλά είμαστε πλασμένοι για τα μεγάλα έργα…. Που 1000 χρόνια τώρα δεν έχουμε κάνει τίποτα και χάσαμε και αυτά που είχαμε. Χάσαμε την περιφάνεια μας… αυτό νομίζω οτι είναι το χειρότερο.
Μπράβο μας λοιπόν. Περιμένω πως και πως λοιπόν το επικό φάσκελο….
Βρέθηκα τυχαία στο ποστ αυτό και αν και παλιό θα ήθεά να συμφωνήσω με τον Πάνο στο κομμάτι “άλλοι το ψάχνουν στο μέλλον/παρελθόν των άλλων χωρών που είναι ακόμα χειρότερο”.
Μόνο εαν ατομικά και μετά συλλογικά, μέσα απο ΑΠΤΑ παραδείγματα θα καταφέρουμε σαν χώρος να ορίσουμε ένα όραμα για το πώς βλέπουμε το μέλλον μας και να χαράξουμε πορεία. Κάθε μία χώρα θέλει να φτιάξει τη τοπική της Σίλικον Βάλεϋ. Εαν στόχος μας ειναι αν κάνουμε άλλη μία, πιθηκίζοντας απλά πρακτικές, τότε δε νομίζω οτι θα καταλήξουμε κάπου.
Έχουμε “υλικό” να στηριχτούμε επάνω και να χτίσουμε πράγματα. Είμαι αισιόδοξος.